Geïnspireerd door het nummer ‘Thuis Ben’ van Hans de Booij beschrijft Philip zijn gevoel van thuiskomen in de Bolo na een zware dag werken.
“Als ‘s middags de wielen van m’n auto gonzen, en m’n zonnebril begint te gloeien”
Het zit erop, weer een dag voor de baas, ‘veel voor weinig’ zoals mijn waarde collega regelmatig door de keet roept. Zonnebril op en in een stofwolk het parkeerterrein af. De sleurweg wordt weer gereden, net voor de files uit. Bij de A10/RAI zakt de snelheid principieel naar 80 km/u. Bocht naar rechts, A10-west, confectiecentrum, Ramada in de verte.
“Dan weet ik dat ik bijna thuis ben …”
Bij S105 eraf. De Tribune links, de Studio’s rechts, stilstaan onder het bruggebouw voor de verkeerslichten. Daklicht open, raampje open en een arm op het portier. Bocht rechts en weer verkeerslichten. Hier wacht Beyoncé me op, vorige week was het een dame in witte bikini en daarvoor een gebloemde. De reclame bevestigt dat het lente is, je ziet aan de lingerie-reclames wanneer het tegen kerst loopt.
Stoppen voor overstekende buurtgenoten: blonde dertiger met bakfiets, King Louie-jurk en cowboylaarzen, dame met neon-roze hijab waar een telefoon tussen geklemd zit, drie geitende jochies die denken dat ze stoer zijn door even voor de bus stil te staan. Stapvoets over de Bos en Lommerweg, dwars door die gekke buurt die mijn thuis is. Dit stukje van werelddorp Amsterdam dat Bos en Lommer heet. Zoals songtekst zegt: “ … waar je thuis komt van vakantie …” of “thuis is waar je koffie drinkt.”
Ik ben er, auto geparkeerd, 30 meter naar huis, tas aan de kant, werkschoenen uit ……
“Dan weet ik dat ik thuis ben. Dan weet ik dat ik thuis ben. Dan weet ik dat ik thuis, thuis ben. Ja, dan weet ik dat ik thuis ben. Dan weet ik dat ik thuis ben. Dan weet ik dat ik thuis, thuis ben…”
Cursieve tekst: Hans de Booij
tekst en foto’s: Philip