Op hoop van zegen lopen mijn dochter en ik ditmaal een half uur te vroeg het Erasmuspark in. Nog voor we de brug naderen, signaleer ik een lange rij BOLO ouders met hun uitgelaten kinderen. Zoals elk succesvol festival betaamt, trekt ook de wintereditie WESTwaARTS ieder jaar meer bezoekers. Het zal me toch niet gebeuren dat ik net als gisteren een driejarige moet uitleggen dat we wederom te laat zijn om een kaartje te bemachtigen. Met versnelde pas haasten we ons richting de sliert voor de ingang van de blauwwitte tent. Enigszins verontrust sluiten we achter aan in de rij die zich na ons nog eens verdubbelt met wachtenden. Een kwartier voor aanvang van de door mijn dochter zorgvuldig geselecteerde voorstelling (‘Aadje Piraatje, die wil ik, mama!!’) begint de voorkant van de rij eindelijk te bewegen. Binnen no-time krijgen we in de behaaglijk verwarmde circustent onze felbegeerde tickets overhandigd. Yes, we are in!
Bij binnenkomst in één van de maar liefst twee theaterzalen in de tent, worden we enthousiast begroet door Ton Meijer, ‘de vader van Aadje Piraatje’. Opvallend veel ouders bezetten de tachtig zitplaatsen waardoor de meeste kinderen op de grond – tevens het podium – plaats nemen. Ton neemt ons samen met Aadje Piraatje en alle andere piraten gedurende dertig minuten op reis. Ondersteund met enorme tekeningen uit een boek van Marjet Huiberts (tekst) en Sien Posthuma (illustraties) reizen we terug in de tijd naar de rijke en avontuurlijke geschiedenis van de Nederlandse scheepvaart. Verhalend en zingend laat Ton ons kennis maken met de scheepsjongens van Bontekoe. Maar ook alledaagse dingen als naar de kapper gaan en wat te doen als je niet kan slapen passeren de revue, omdat Aadje net als gewone kinderen die dingen meemaakt.
De normaal anderhalf uur durende voorstelling wordt met niet te miskennen tegenzin van de uitvoerende artiest ingekort tot het geprogrammeerde half uur hetgeen resulteert in een ietwat onsamenhangend verhaal. Niet dat dat het aanwezige publiek iets deert, wij laten ons volledig meeslepen met de avonturen van de vijfjarige piraat en zijn ruige piratenvrienden als Jan-zonder-hand, Goof-zonder-oog, Martijn-Sacherijn en Stoere Jeroen. Elke uitnodiging om actief deel te nemen aan de belevenissen van de jongens-versie van Pippi Langkous wordt met beide kinderhanden aangegrepen. En dus worden zeilen gehesen, het roer bestuurd, zeebenen getest en zelfs door een aantal stoere publiekspiraten medicatie tegen ongemakken gedronken. De geluiden na afloop tijdens de warme choco van Terrasmus zijn eensgezind: dit is een vermakelijke, interactieve voorstelling geschikt voor zowel peuters, kleuters als hun ouders. Wat een rijkdom dat stadsdeel West en Podium Mozaïek ons BOLO-ers trakteert op dergelijke culturele uitspattingen in onze achtertuin!
Voldaan keren mijn dochter en ik huiswaarts langs de nieuw gevormde rij voor de volgende voorstelling. Onderweg passeren we twee ouders die haastig hun kinderschaar aansporen door te lopen om maar niet naast de beperkte kaartjes te grijpen. Hun vaart loopt averij op als zoonlief een andere koers wil varen. Met ‘Opschieten jongetje, het is echt heel leuk’ probeert mijn driejarige een leeftijdsgenoot te overtuigen. Winter WESTwaARTS is inmiddels een begrip en blijft dat hopelijk nog lang! Maar laten we dan wel afspreken dat alle papa’s en mama’s een volgende voorstelling gezamenlijk blijven staan, zodat zoveel mogelijk kinderen plaats kunnen nemen op de beperkt beschikbare zitplaatsen.
Op naar de zomereditie!
Tekst: Els Slijkerman
Beeld: Westwaarts