Achter mij, in de rij bij Dirk, staat een tiener. Een van de velen op dit tijdstip, want het is lunchtijd. Ze is om door een ringetje te halen. De perfecte krullen, foundation en verlengde wimpers. Een nauwsluitend leren jasje, slim jeans en zwarte laarzen. Glimmende sieraden.
Geen detail in haar fysiek is aan haar aandacht ontsnapt.
Daar zie je tegenwoordig best veel van, op een doordeweekse dag: perfect gestylde tienermeisjes. Dat moet toch een hele toer zijn, voordat je naar school gaat. Ik kan me niet herinneren dat meisjes vroeger ook zo waren, maar ik moet erbij zeggen dat ik deels op het platteland ben opgegroeid. Daar werd een perfecte uiterlijke verzorging gereserveerd voor hoogtijdagen. Maar sommigen gingen dan ook vol op het orgel. Ik kende een aanstaande bruid die, in afwachting van een kunstgebit, tandeloos in ondertrouw ging. Niet dat haar tanden rot waren geweest, geenszins. Ze wilde gewoon op de grote dag zelf een perfect, stralend wit gebit laten zien.
Dat gebeurt niet meer. Zeker niet bij dit meisje. Ze is sowieso te jong om te trouwen, met haar 16, 17 jaar.
Dit meisje heeft andere dingen aan haar hoofd. Ze is aan het bellen, het gaat over een vriendin.
‘Nee, ze wil verder niks met hem. Hij gaat wel meehelpen opvoeden.’
‘…’
‘Afgelopen weekend is ze aan zijn ouders voorgesteld.’
‘…’
Ze zucht. ‘Dat weet ze zelf ook allemaal nog niet.’
Zwangere meisjes, ook van alle tijden. 50 jaar geleden gingen ze gewoon van school en trouwen. Niet altijd de beste oplossing maar als je leven op z’n kop staat, is het op dat moment misschien wel zo prettig. Al die keuzes zijn ook lastig.
Terwijl ik mijn spullen inpak, valt mijn blik op haar boodschappen: 2 blikjes Red Bull, een verkruimeld croissantje en een halve meter uienbrood. Daar knap ik van op. Aan de kwaliteit van een tienerlunch is in al die tijd echt helemaal niets veranderd. Dat vind ik op een of andere manier zeer geruststellend.
Tekst: Caro Ritsma