Verhalen uit Bolo< terug naar overzicht

Met een zich terugtrekkende overheid – dank je, Mark Rutte – is de kinderopvang tegenwoordig onbetaalbaar. De kwaliteit van de opvang staat ook merkbaar onder druk. Daarom sloegen mijn gezin en twee bevriende stellen de handen ineen en verdeelden de dagen dat onze kinderen naar de opvang gingen onder onszelf. Op de eerste schooldag gingen we van start. Kids happy, wij happy.

Dinsdag was de beurt aan mij. Na school strijken we neer op een bankje in het Erasmuspark. Krentebollen en cola uitgedeeld – ja ik weet het, cola = suiker. Een van mijn kinderen boert als een Drentse schaapherder. Dikke lol.

“Kom, we gaan Duitsertje spelen, “ roepen de kinderen, en stuiven de struiken in. Af en toe duiken ze ergens op. “Goed bezig”, denk ik, en ga verder met whatsappen, facebooken en mailtjes beantwoorden en shaggies roken. Het wordt half vijf. “Hmm, toch maar eens kijken wat die gozertjes uitspoken”, bedenk ik me lichtelijk ongerust. Jongens van negen jaar lopen weliswaar niet in zeven sloten tegelijk, maar toch…

Ik krijg hulp uit onverwachte hoek. Twee jongens vragen wie ik dan toch zoek en ‘Heet er een Tibo?’ “Hoe oud zijn ze?” “Negen”, antwoord ik zonder mijn ongerustheid te laten merken. Het zal me toch niet overkomen dat ik tijdens mijn eerste oppasdag mijn jongens kwijtraak?

Als ik de bosjes uitloop, zie ik mijn boys aan de overkant zitten op het bankje waar we onze fietsen hebben neergezet, omringd door nog wat boys uit de ‘hood’. Het grasveld overstekend raak ik in gesprek met een moeder die vertelt dat ze onlangs haar kinderen wel een uur en een kwartier is kwijt geweest.

“We werden achtervolgd”, vertellen mijn jongens, “en die Marokkanen zeiden dat als we in het water zouden vallen, onze moeders ons wel een pak op de billen zouden geven!” Even later komen twee Marokkaanse jongens met stoere bikes bij ons staan. “Waren zij het die jullie achtervolgden?”, vraag ik. “Nee, het was een jongen met een gele broek, niet zo een die hij aan heeft”, wijzend op de broek van de jongen die bij ons is komen staan.

“Vrienden?”, vraag de Marokkaanse jongen aan mijn jongens. “Vrienden”, besluiten de drie. De vriendschap wordt bezegeld met een boks en een handdruk. Soms is het zo makkelijk in BoLo.