Boloblogger Caro Ritsma geeft haar reactie op de ophef rond het blog van Monique Burger op boekblad.nl.

Het was niet dat ik uitsluitend hoog opgeleiden kende toen ik in de jaren ’90 bij de sociale dienst in Amsterdam Noord ging werken. Of dat ik nooit armoede had gezien. Bepaald niet. Toch viel mijn mond open en ging de eerste 2 maanden niet meer dicht.  Wat ik precies dacht weet ik niet meer, maar #WTF en #OMG, om het even in hedendaags Nederlands te zeggen, kwamen er zeker in voor.

Ik kende de armoede van mensen met pech. Of armoede als gevolg van een verkeerd uitgepakte keuze . Ja, dat kon mij natuurlijk ook gebeuren. De rauwe kant van armoede was echter nieuw.

Na verloop van tijd leerde ik hoe complex de armoede achter die dikke rauwe schil in elkaar zat. Ik leerde dat een belangrijk deel van mijn cliënten nooit uit de bijstand zou komen. Niks maakbaarheid. Staande houden. Zelfredzaamheid maximaal oprekken en problemen zoveel mogelijk helpen tackelen. Langdurige bijstand en armoede gaan hand in hand. En armoede leidt makkelijk tot een isolement. In dat domein duiken types zonder compassie op om nog een extra tik uit te delen. Zoals destijds de postorderbedrijven die mensen de  tredmolen van aankopen en afbetalen inzogen en per maand tientallen guldens rente rekenden. Of de jagers op een verblijfsvergunning, waarvoor eenzame mannen en vrouwen zo’n makkelijke prooi waren. Maar nog veel ingrijpender was juist het ontbreken van aandacht en contact. Je haren kammen en je huis schoonmaken: als niemand het ziet, doe je het dan nog? En hoe onderhoud je sociale vaardigheden, met niemand?

De eenlingen aan de rauwe kant van armoede zijn onzichtbaar in het dagelijks leven. Daarvoor moet je naar de sociale dienst of, in dit geval, naar de boekhandel. Het eerlijke beeld dat Monique in haar blog optekende was voor mij heel herkenbaar, net als haar reactie waar de verbijstering nog in doorklonk. Ook leek het digitale snelrecht dat op het blog volgde, een exponent van diezelfde verbijstering. Maar dat weet ik niet zeker.

Wat ik wel zeker weet is dat we een fantastische boekhandel in Bos en Lommer hebben. Dat de komst van De Nieuwe Boekhandel een keerpunt is geweest voor de zieltogende Bos en Lommerweg. Dat Monique de deur altijd open heeft staan voor mensen die iets met of voor de buurt willen. En daar zelf ook het voortouw in neemt. Net zoals haar blog een pleidooi is om armoede weer op de agenda te zetten. Onhandig geformuleerd of niet, de conclusies en veroordelingen die op haar column volgden zijn volstrekt onterecht. Om over het vandalisme nog maar te zwijgen.

Monique ken ik als een sympathieke, gastvrije boekenfreak en een uitstekend ondernemer. De compassie die ze daarbij voor haar buurt aan de dag legt, wens ik iedereen toe.

Want, zo weten we in Bos en Lommer, daar wordt de wereld namelijk wel beter van.

Tekst: Caro Ritsma