Wat doe je als je met vriend, kind en poes in een leuk appartement in Westerpark woont en je beseft dat je uit je huis bent gegroeid?
Plan A: de loterij winnen en droomhuis kopen. Tot op heden niet gelukt.
Plan B: nadenken over de stad verlaten, maar dan al snel tot de conclusie komen dat ik Amsterdam daar nog veel te leuk voor vind (en acuut de zenuwen krijg van de termen forensen, woon-werk verkeer en spitsstrook).
Dus kop in het zand, stoppen met plannen maken en voorlopig nog maar genieten van mijn geliefde Amsterdam West.
En dan… Op een mooie zomerdag op zoek naar een plek om te spelen voor mijn dochter. Met zijn drietjes in het Erasmuspark belanden, tussen de jonge gezinnen rond de zandbak en op het terras van Terrasmus, families met barbecue- en picknickuitrustingen groter dan onze keuken, voetballende pubers, zonnende studenten en ga zo maar door.
Toch maar eens op Funda kijken en jawel, een mooi huis aan dit fijne park, voor een prijs waarvoor plan A hierboven niet hoeft te worden gerealiseerd. Kijken, kijken, nog een keer kijken en … kopen! En zo was ik, voordat ik het zelf goed en wel kon beseffen, binnen twee maanden bewoner van Bos en Lommer geworden.
Ik moet toegeven dat ik met enige schroom mijn verhuizing aankondigde, waarbij ik benadrukte dat mijn nieuwe huis echt op het randje van De Baarsjes stond. Maar nadat – met name mijn wat jongere – vrienden en collega’s enthousiast BoLo uitriepen na mijn verhuisbericht (en ik de eerste keer dacht, waar heb je het over?!) realiseerde ik me dat mijn nieuwe buurt wellicht meer was dan een betaalbare plek binnen de ring.
Maar toen… werd het herfst. Regende het niet alleen op, maar ook dwars door mijn dak. Bleek het toch best ver fietsen naar het centrum, helemaal als je onderweg drie keer nat regent. Werd het al snel winter, daarmee het straatbeeld grauw en grijs en verdwenen licht, kleur en alle mensen in het park op die mooie zomerdag als natte sneeuw voor de zon.
Zo ontstond de eerste twijfel, een licht gevoel van spijt en door heimwee voortgebrachte fietsritjes langs mijn oude bakker, groenteboer en bloemenzaak in Westerpark. Kreeg ik het besef dat we waarschijnlijk, door de aangetrokken huizenmarkt, nu met winst zouden kunnen vertrekken. Schoot door mijn hoofd hoe het zou zijn om in Haarlem (hoe cliché…) te wonen.
Sanne Hermans
En nu! Breekt de lente aan. At ik één van mijn lekkerste pizza’s ooit bij die aardige buurmannen aan het einde van de straat. Zijn in de bomen in het park al weer voorzichtig de eerste knoppen te zien. Is Terrasmus weer open! Realiseer ik me, lopend door het park met kind en vriend in wat de eerste zonnestralen van dit jaar lijken, wat een rust en ruimte we hier hebben, met daarbij een serieuze lijst nog te ontdekken bakkers, groenteboeren en bloemenzaken, maar ook cafés, restaurants en koffiezaken op een steenworp afstand. En neem ik mezelf voor de tijd te nemen om BoLo beter te leren kennen.
Op naar de zomer.
Foto Erasmuspark: Mildred Theunisz
tekst: Sanne Hermans